ALTIN BİLEZİK

Dün yine geç saatlere kadar çalışmıştı yine... Son üç aydır  okul,  iş derken daha önce yaşamadığı kadar yoğun, koşturmalı günler yaşıyordu. 

Kendine bir hedef koymuştu ve hedefine ulaşmak için hayatındaki oyalıyıcıları bir süre için terk etmişti. Çok yoruluyordu evet ama şikayet etmiyordu. İçinde coşkulu bir neşe vardı, tarif edemediği duygular yaşıyordu.

Hedef koymak, bir hedef uğruna bedel ödemek ne garip bir histi.. Daha önce buna benzer bir duygu hiç yaşamamıştı.. Bilgisayar oyununda yenmeye benzemiyordu hiç, bunun içinde başarma hissi vardı ve bu gerçekti. 

Düşünceleri, bakışı, davranışı.. birkaç yaş büyümüştü birkaç ayda sanki. Annesi de ev halkı da sebebini anlayamadıkları bu değişimden, bu azimli  Betül'den pek memnundular.

Aslında durum çok basitti. Betül'ün annesinin doğum günü yaklaşıyordu ve o biricik annesine altın bilezik almak istiyordu. 

3 aydır her gün okuldan sonra aşağı dükkanda terzilik yapan 62 yaşındaki Şeniz teyzenin yanına gidiyor, hem ona yardım ediyor hem de dikiş nakış işlerini öğreniyordu. Kısa zamanda ne çok şey öğrenmişti.

Şeniz teyzenin dediği gibi "öğrenme açlığı olan herkes ilim sahibi olabilirdi".

Terzi Şeniz hanım hem 13 yaşında bir arkadaş edinmişti hem de işi öğretebileceği bir çırak bulmuştu kendine. Toplamda herkes kazanıyordu. Her hafta cuma namazı sonrası Betül’e haftalık harçlığını veriyordu. Verirken de az ama kalpten diyordu. Sonra da ekliyordu ‘sakın azı küçümseme’.

Betül evdeki harçlıklarının üzerine eklediği maaşları ile ihtiyacı olan parayı neredeyse denkleştirmişti... Kendi ile gurur duyuyordu Betül.

Annesine bileziği alıp işi bırakabilirdi aslında ama sonra düşündü…

Onun kolunda da altın bir bileziği olsa fena mı olurdu...