NE AZ NE ÇOK

Çocukken yaşadığımız, unutamadığımız duyguların özelliği, ilk defa yaşanmış olmasıdır. Onları hatırlatan  çağrıştırıcılar da olmasa belki hiç birini hatırlayamayız. Yaşanmış, geçmiş gitmiş olurlar.

Bazen bir görüntü gelir gözümüzün önüne.

Bazen de bir melodi olarak dilimizdedir.  

Belki de  bir koku duyar ve o günlerde buluveririz kendimizi. 

Belgin'de o akşam aile toplantısı için annesinin evine gittiğinde çocukluğundaki akşam yemeklerini hatırladı. Günün en kıymetli,  en özel zamanlarıydı annesi için. Yemeği özenle yapar, özenle de sunardı.  Belgin de annesinin etrafında dolanıp dururdu heyecanlı heyecanlı. Annesinin ona iş vermesini beklerdi.

-Belgin kızım masaya şu bardakları taşır mısın?
-Tamam anne, hemen götürürüm, merak etme.
- Hadi yavrum…
- Bugün babamın sevdiği yemekleri yapmışsın anneciğim. Ellerine sağlık.

Bardakları alıp, minik elleri ile tutar ve bütün dikkatiyle de taşımaya çalışırdı. Onun o telaşlı halleri de babasının çok hoşuna giderdi. Belgin’in başını okşar, ”aferin benim güzel kızıma” derdi. Yemek sonrası da yapılan çay - kurabiye sohbetlerine komşuları da eklendiği zaman çok mutlu olurlardı.

Huzur veren akşam yemekleri yerini  endişeli, huzursuz, mücadele dolu  zamanlara bıraktığında Belgin 8 yaşındaydı.  Lösemi teşhisi konduğu günü ise hiç hatırlamak istemezdi Belgin. Ardından gelen çocuk felci ve sonrasındaki uzun  tedavi süreçleri.  İlkokul yıllarının önemli bir bölümünü bu hastalığı yenebilmek için hastanede odalarında geçirmişti Belgin. Ortaokul yıllarında tedavileri bitmişti.

Durumundan dolayı çoğu zaman okula gidemezdi. Evlerinin balkonu çocuk bahçesine bakar, oradan çocukları seyrederdi. Oyun oynayan, bisiklete binen çocukları izler ve kendisini bisiklete binerken hayal ederdi. Hastalıktan dolayı ayakları güçsüzdü, her an birbirine dolanıp düşecekmiş gibiydi ve  topallayarak yürüyebiliyordu. Annesi ve babası evlatları hayatta olduğu için de temel ihtiyaçlarını karşılayabildiği için de şükrediyorlardı.

Belgin artık düzenli olarak okula gidecek kadar iyileştiğinde, kuzeni Zehra ona eşlik etmek istemişti. Zehra onun bu haline çok üzülüyordu. Hem aynı  binada oturuyoruz hem de aynı okula gidiyoruz diye düşünmüştü. Zehra'dan böyle bir şey istememesine rağmen Belgin’i korumak, kollamak istemişti.  Okula giderken kuzeninin  çantasını taşıyor, düşmesin diye koluna girip eşlik ediyordu.

Okuldaki arkadaşlarının ise Belgin’e olan tavırlarını beğenmiyordu. Onlara karşı Belgin'i âdeta korumaya almıştı. Zaman içerisinde Zehra’nın aşırı ilgisi okul dışına da taşmaya başladı.  Zehra’nın bu ilgisinden bunalan Belgin  ona karşı nezaketsiz davranabiliyordu.  Kızdığı zamanlarda kontrolsüz hareketler yapabiliyor ve başkalarının yanında onu azarlayabiliyordu. Zehra her seferinde olayın üstünü örtüyor, alttan alan taraf oluyordu.

Belgin artık en ufak anlaşmazlıklarda bile küsmeye başlamış üstüne üstlük bir de Zehra’nın kimseyle arkadaşlık yapmasına da müsaade etmez olmuştu. Her şeyden şikâyet ediyordu neredeyse. Bir taraf bunalmış, bir taraf da düşkünleşmişti...

Bazı şeyler olması gerektiği gibi değildi.   

Yıllar hızla geçmiş ve üniversite zamanı gelmişti. Fazla ilgiden bunalan Belgin için üniversite adeta bir kaçış yeri olmuştu. Zehra da farklı bir üniversiteye kabul edilmişti. Bu kadar ilgiden sonra bu kadar ilgisizlik de tuhaf gelmişti Belgin’e. Araya mesafeler de girince, her an görüşemediklerinden özlem duymaya başlamışlardı birbirlerine. 

Özlem Varsa Kavuşmanın Bir Anlamı Var

Belli ki insan iyi niyetlerle bir şeylerin dengesini bozabiliyordu. İlişki de olması gereken mesafe de olmayınca, ihtiyaç karşılamak için başlayan süreçler kişilere zarar verebiliyor. Niyetler güzel olsa da hayatın yasasına ters olduğu için insanlar bundan zarar görebiliyorlar. Şimdilerde ise ne az, ne çok olması gerektiği gibi görüşüyorlardı ve bu kıvam ikisinin de çok hoşuna gitmişti.

Bizim yetersiz su içmemiz de fazla su içmemiz de aynı derecede sıkıntı meydana getirir. İlişkiler de böyledir. Bize iyi gelen kişilerle çok daha fazla ilgilenmemiz, o ilişkiyi daha kaliteli hale getirmez.

Kalite için, bütün ilişkiler denge ister. İlişkiyi lezzetli yapan da dengedir. Hayatın içindeki lezzet dengesini koruyabilenler ise kıvamı tutturabilenlerdir. Ne az ne çok, olması gerektiği gibi... Her ilişkinin hak ettiği bir kıvam mutlaka vardır…