Keşke Bilselerdi

 Keşke Bilselerdi 

Devetabanı camdan dışarıyı seyrediyordu. Gün bitmişti. Bugün de görevini tamamlamıştı. Sabah olunca yine yeni yapraklar açmaya devam edecek ve heybetiyle gözleri kamaştıracaktı. Sahi, ne kadar çok yaprağı vardı. Salonun bu köşesine baya baya yerleşmişti. İyi de yapmıştı, zaten amacı da bu değil miydi? Bulunduğu ortama hem fayda sağlamak hem de güzellik katmak… Kendini iyi hissediyordu, huzurluydu. Devetabanı yaratılışından, ona biçilen görevden memnundu. Neyi neden yaptığını bildiği için hiç sıkılmadan her gün aynı şeyleri yapabiliyordu ve kafası çok rahattı.

Ama insanlar bitkiler gibi değildi. Mesela sahibi Aslı onun gibi değildi. Aslı, öğlene kadar uyur, kalkınca da hemen ayılamaz, ne yapacağına karar verene kadar zaman geçerdi. Biraz konu çalışayım, sınav yaklaşıyor der ama o sırada telefon çalar, dayanamaz ve çağrılan yere giderdi. Her günü böyle belirsiz geçerdi. Başı sonu belli değildi. Amacı yoktu. Mutlu değildi. Nasıl olsun ki? Sabah ne için kalkmalıydı? Bugün neler yapacaktı mesela? Ne için yapacaktı?

Deve tabanı “Keşke Aslı’yla konuşabilseydim” deyip duruyordu. Amacını kendisi bulması gerekiyordu. Evet insanlar bizim gibi değiller. Amacını seçip seçmemek veya hangi amacı seçeceğine karar vermek onların elinde. Görüp bir şey yapamamak onu üzüyordu, “Bunu kendine yapma Aslı” demeyi çok istiyordu. Pencerenin diğer tarafında duran Orkide ile bakıştılar, aynı şeyi düşünüyorlardı.  “Keşke bilselerdi.”   

Bağlantılarımız

Deneyimsel Tasarım Öğretisi

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Seminerler

İlişkilerde Ustalık

YouTube: Deneyimsel Tasarım Öğretisi