SICACIK SOFRALARDAN SOĞUK TABAKLARA

Osmanlı Devleti’nin büyük padişahlarından Yavuz Sultan Selim, 16. yüzyılda Antep’e gelmiş. Büyük bir tören eşliğinde karşılanan Yavuz Sultan Selim, kendisine sunulan pek çok yemek arasından Alinazik’ i fark etmiş. Selim’in, şölen eşliğinde sunulan yemeği  yedikten sonra “Hangi eli nazik yaptı bunu?” diye sorması; bu lezzetin, “Alinazik” olarak isimlendirilmesine sebebiyet vermiş. 

Anlatılan hikayelerden anladığımız gibi her yemeğin bir geçmişi, her  sofranın da başka bir lezzeti var. 

Yemek deyince hepimizin aklına farklı şeyler geliyor olabilir. Bazıları için kültür, bazıları için sohbet edilen aile ortamı, bazıları  için görsel şölen, bazıları için kutlama, bazıları için ise  sadece yaşamak için yapılan bir eylem. 

Konu yemek olunca benim aklıma anneannemin yemek hazırlıkları  geliyor. Sabah ezanı ile uyanır, namazını kılar  ve mutfağa girerdi.  Onun için günün ilk işi yemekleri hazırlanmaktı. Böylece “Akşam ne yiyeceğiz?” sorusunun cevabı da hazır olurdu. Ya da çat kapı bir misafir gelse hemen sofra kurulabilirdi. 

Sofra etrafında toplanmanın insana  iyi gelme sebebi nedir, bilir misiniz? 

Bir arada olmak…Bir olmak …

Çünkü insanın doğası bir arada olmaya, birleşmeye uygundur. 

Nedeni ne olursa olsun, her kim olursa olsun, unutulmayan keyifli “sofra başı” sohbetlerimiz vardı bizim.  O sofranın etrafında toplanma sebebimiz gün içerisinde  yaşananların hikayesini dinlemekti. Heyecan verici hikayeler anlatılır   bazen de önemli kararlar  paylaşılırdı o sofrada.

O yemeklerin lezzetini arttıran anneannemin  yemeklerin tadı kadar hissedilen tadına doyulmaz sohbetlerdi...

İlişkilerimiz her seferinde tazelenirdi. Yanı başımızdaki kişi gerçekten yanımızdaydı. Sıkıntısını da, sevincini de hemen  anlayabilirdik. Bugün hatırladıkça hala içim huzur dolar, elimde olmadan tebessüm ederim.

Anneannemin her sofrada söylediği şu cümleyi de hiç unutamam;

“Tabaklarda kimse bir şey bırakmasın, israf istemiyorum ”.

Yedirmeyi, içirmeyi, insanları bir araya toplamayı,  sohbeti sever, israftan nefret ederdi.

Bugün karnı acıkan direkt mutfağa girip bir şeyler atıştırıyor. Herkes bir yerlere yetişmeye çalıştığı için yemeğin öyle usul usul pişmesini beklemeye sabrı yok. 

Sofra adabı ise pek az insanın hala korumaya çalıştığı bir gelenek, bir kısmının da tatil günlerinde yaşadığı bir ayrıcalık haline gelmiş.

Şimdilerde herkesin bir elinde   tabak,  bir elinde telefon, yemek yiyor. Nerede? Farklı odalarda ve farklı zamanlarda.  Yemeğin anlamı gitmiş sadece yemek kalmış.  Başkalarının hayatlarını izlerken yenilen yemekler, yarım bırakılmış tabaklar. 

Sobanın yanında kurulan sıcacık sofralar  yok denecek kadar az.  Soğuk telefonlarla eşlik ettiğimiz bir aktivite oldu yemek yemek. 

Önce sofralar ayrıştı, 

sonra sohbetler, 

sonra da ilişkiler...

Kalabalık ve sıcacık sofra başı sohbetleri, yalnız başına ve ne yediği anlaşılmayan yemeklerin olduğu  soğuk tabaklara, mutsuz ortamlara dönüştü ne yazık ki. 

Herkesin farklı istekleri, hedefleri olunca, aynı dertle dertlenmeyince bir evde aynı sofrada  birleşmek de mümkün olmuyor. 

Sizin içinde de o günlerin tadı unutulmadıysa, hala tadı damağınızdaysa  ne yapacağınızı artık biliyorsunuz…

Yahya Hamurcu Kaleminden…

"Her düşmüşün asıl sorusudur... 
Peki nasıl değişirim, nasıl toparlanırım ?...
Bugün; yapabileceğin kadar küçük iyi işleri küçümseyip ertelemeyerek...
Bugün; yapamayacağın büyük işlerin hayalinde oyalanmayarak..."

Hadi...